Zoals we gisteren eensgezind waren om door te fietsen over voor ons onbekende wegen, zo eensgezind waren we vandaag wanneer we uiterlijk onze laatste etappe willen fietsen. Uiteraard is dit niet zonder reden. De belangrijkste is dat we gisteravond even de kleinkinderen hebben gefacetimed en beiden dachten we, what the fuck are we doiing here. Toch nog wat Engels voor Rick Porazinski. Daarnaast hebben we beiden toch wel last van wat lichamelijke ongemakken. Bij Marlou zijn het haar schouders en achillespees en bij mij is het het onderbeen. Ik kan beter fietsen dan lopen want lopend had ik niet misstaan in Lourdes. We zullen zien hoe ver we gaan komen. Het zal erom spannen. Na een prima ontbijt zaten we om 8.30h op de fiets. Natuurlijk voor de grote groep wielrenners, niet vreemd voor ons. Vanaf het begin zat het tempo er heel behoorlijk in. Moeiteloos fietsten we de geplande route. Op enig moment ging het dan toch weer wat op en af. De eerste col was een feit, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik hem niet gevoeld heb. Links en rechts van ons duiken inmiddels de Pyreneeën op. We schrikken wel er van Hopelijk krijgen we een mooie vlakke weg voorgeschoteld de komende etappes, maar zoals de afgelopen dagen zal het niet meer zijn. Na 120 km en bij een temperatuur van 30 graden stoppen we in een klein gehucht genaamd Lezignan Corbieres,20 km voor Narbonne. We pikken weer een camping en krijgen weer de haringen niet in de grond. Marlou draait weer een wasmachine en we bekijken de route voor morgen. Eigenlijk schrikken we wel als we kijken naar de beklimmingen die er in zitten. Ze zijn niet zo lang, de langste 6 km maar bereiken toch aardige stijgingspercentages. De halteplaats voor morgen wordt bepaald en we denken op tijd te vertrekken. Het wordt hier nl zeer warm. Na 25 km zullen we dan op de groene weg komen en richting thuis gaan fietsen.

Gr Hub