Als fietsen lijden wordt.

Na een goed avondeten liggen we op tijd in bed. Voor het eerst in lange tijd heb ik weer spierpijn. Het kan niet anders of dit moet van de enorme inspanningen zijn die we moeten leveren. Voor de 2^e dag op rij knokken we tegen windkracht 4 in. De dames die we gisteren voorbij fietsten ( Dijon_Paris) to loss fat, zijn voor ons weg. De vlaggen van het motel staan strak in de wind, dat beloofd dus weinig goeds. Voor we een kilometer op weg zijn valt er een dode vogel voor mijn wiel. Een voorteken? Enfin al gauw blijkt dat het wederom een zware dag gaat worden. We missen het punt om voedsel en drank in te slaan en voor we het weten zitten we in godsverlaten land. Om 11.30h komen we dan eindelijk de eerste supermarkt tegen. Tijd voor inkopen dus en een pauze. We hebben de smoor in. De een wat meer dan de ander maar het loopt niet. 2% procent bergaf en gewoon moeten trappen. Nooit krijgen de benen rust en het hoofd ook niet. Uitgerekend nu we de sprong naar huis kunnen maken zit het weer ons verdomd in de weg. In de middag zien we wat campings en hotels, nou ja hotels of wat er van over is voorbij komen. Vaak is de gedachte stop maar dan gaan we wel weer fietsen als het weer beter is maar iedere kilometer is er natuurlijk ook weer een dichter bij huis. Uiteraard willen we broer Ron niet lastig vallen om ons op te pikken dus trappen we maar door en door. Net voor we arriveren in Neufchateau , de door ons gewenste etappeplaats krijgen we nog een flinke klim. Ik stop even om het op foto vast te leggen maar hij is toch echt 10% en dit was niet de eerste vandaag, maar wel de laatste. We arriveren in ons hotel en na het gebruikelijke ritueel wordt als eerste het weer en met name de windrichting en kracht gecheckt. Het zal jullie verrassen , maar ook morgen 4 op de kop. Als dit nog lang duurt moet Ronnie toch nog komen op zijn vrije zondag. We gaan zo eten en de route voor morgen plannen. We hebben geen idee waar dag 4 met tegenwind ons morgen zal brengen.

Groet Marlou en Hub.